یافتن خود یک یا دو سال نیست. در آنجا ، در بین راه ، همه ما آسیب پذیر هستیم ، دور می مانیم ، چشمانمان خالی به نظر می رسد. اما این داستان در مورد ضعف نیست ، بلکه بالعکس است. این در مورد توسعه است. و در مورد تیراندازی به عکاس ورونیکا آزاریان.
ورونیکا آزاریان:
خاطرات خال کوبی یک پروژه مقاله ای درباره تنهایی جمعی ما ، درباره احساسات و یک فرد در لحظه غوطه وری در خود است.
هر یک از ما یک "ماسک" داریم - تصویر مورد نظر خود و برای اطرافیان. ما باید هر روز آن را بپوشیم و بپوشیم ، خواسته ها و احساسات واقعی خود را پنهان کنیم.
و تنها با خودتان می توانید آسیب پذیر باشید - هیچ مشکلی وجود ندارد. و این هنر است که می تواند به فرد اجازه دهد از طریق محدودیت ها و هنجارها به "من" خودش نزدیک شود. این خود را تشویق می کند ، شامل تأمل می شود و منجر به تحقق نیاز فرد به تحول واقعیت از طریق خودش می شود. ترس را برطرف می کند و به شما امکان می دهد خلاقیت خود را رمانتیک کنید. به جای خودآزمایی مضطرب و بی نظم ، یک مطالعه تدریجی از هر خط از یک تصویر هنوز بی نظیر وجود دارد.
عکس نهایی مفهوم یک عکس تصادفی را منعکس می کند - نور گرم و سایه های "غیر منتظره" فضای خانه را شبیه سازی می کنند. عکس های برداشت شده و عکس های نزدیک نیز صمیمیت روند کشف خود را منتقل می کند.
و ما از نقاشی های کودکان با خال کوبی های رنگی ، نشانگرهای محلول در آب ، نقاشی صورت ، خط چشم و خط لب تقلید کردیم."
عکس Veronica Azaryan ، مدل Kirill Grigoriev ، آرایش Rita Simon ، آرایش دستیارforxstandout ، مو ماریا Tueva ، سبک Sasha Yacht ، پس از تولید Nadezhda Yatsura ، Veronika Azaryan]>
