اولین عطر واقعی در روسیه وارد کشور شد. این نادر بودن در آغاز قرن نوزدهم توسط شاهزاده خانم های ثروتمند ، همسران سفیران و بازرگانان معروف ارزشمند شد. در زمان پیتر اول ، خانم های نجیب از نمک بوی خارجی استفاده می کردند ، کیف های آن را با لباس در صندوقچه ها قرار می دادند تا بوی آن معطر باشد. در همین حال ، قبلاً بخور بدن در روسیه وجود داشت ، اما این بوها همیشه دلپذیر نبودند و برای همه در دسترس نبود.
دهقان بوی می دهد
طبقات پایین مردم روسیه سخت کار می کردند و فرد دارای کار جسمی مدام عرق می کند. لباس هایی که زن دهقان آنچنان فاقد آن بود ، مرتباً در عرق خیس می شد - لباس خودش و اسب ، زیرا برای هزاران سال اسب تنها راه جابجایی و حمل کالا بود. بیشتر کارهای دهقانان در هوای آزاد با اسب و همچنین با گاو ، خوک ، بز ، گوسفند ، مرغ همراه بود.
اما اگر به دلایلی زنان نمی خواستند بوی عرق ببخشند ، بدن خود را با سیر یا پیاز می مالیدند. به هر حال ، این کار برای اهداف عملی نیز انجام شد: در تابستان ، حشرات و انگلهای خونخوار ، که توسط بدن گرم شده جذب می شوند ، نزدیک به چنین شخصی پرواز نمی کنند. همچنین اعتقاد بر این بود که در فصل سرما ، قطرات سیر یا اسید پیاز در نزدیکی سیستم تنفسی به عنوان نوعی مانع محافظت در برابر انواع ویروس ها است.
بنابراین دهقانان روسی بوی دسته ای از عرق اسب ، دود (از آنجا که کلبه ها مدت طولانی با سیاه گرم می شدند) و "عطر" سیر پیاز استشمام می کردند. موارد استثنا کسانی بودند که اخیراً از حمام بازدید کرده اند. در روسیه حتی دهقانان سعی می کردند حداقل هفته ای یک بار خود را بشویند. در حمام از جاروهای توس ، بعداً صابون های ارزان قیمت استفاده می کردند. اما این بوها به هیچ وجه ماندگار نبودند. با این حال ، از تابستان ، زنان دهقان باتجربه در حال برداشت انواع گیاهان معطر و تنظیم انواع روش ها در حمام هستند. موها را با آب داغ شستشو داده و در آن برگ های گزنه خیسانده و بدن را با تنتور خار یا افسنطین شستشو دادند. باز هم ، این کار برای اهداف درمانی و پیشگیری انجام شد: به لطف این ، پوست متوقف شد ، پوست زخم ها بهبود یافت ، جوش خشک شد و عطر و بوی این گیاهان تلخ برای مدت طولانی روی مو و پوست ماند.
رایحه های ثروتمندان
زنان نجیب و زنان ثروتمند بورژوازی با سرپیچی از دهقانان بوی پیاز می گرفتند و اغلب رایحه های خاص خود را داشتند. اینها تنتورهای مختلف گل بود که توسط پرستار بچه یا خدمتکارهای آگاه برای آنها ساخته می شد یا آنها از بازار خریداری می کردند. از قرن 12 میلادی ، بازرگانان روغن ها و ادویه های معطر شرقی به روسیه آوردند که در اصل برای مالیدن بدن استفاده می شد. در زمان های مختلف ، زنان ثروتمند روسی بوی بادام ، جوز هندی ، دارچین ، گشنیز ، زعفران ، وانیل ، گل رز ، پرتقال ، کمتر نعناع ، آهک ، آویشن یا عسل می دادند. زنان روی سر ، گردن و گاهی شانه ها تنتور و روغن می پاشند.
آماده سازی های گیاهی خاصی برای تزریق آب وجود داشت که در آنها ، مثلاً ، فقط نوزادان یا عروس ها قبل از شب اول ازدواج استحمام می شدند. شفا دهندگان محلولهایی را ساختند که با آن جسد متوفی را می شستند تا برای مدت طولانی بوی لاشه نداشته باشد. رایحه های خاصی برای شکار وجود داشت - و اگر زنان در چنین بازی هایی شرکت می کردند نیز توسط زنان نجیب استفاده می شد.
زنان روس خداپسند ، پیرمردهای ثروتمند مانند همه روحانیون روسی بوی بخور می دادند ، زیرا آنها وقت زیادی را در نماز در مقابل آیکون های دارای چراغ می گذراندند. روغن لامپ در نزدیکی هر کلیسایی فروخته می شد ، و این ماده اصلی "طعم دهنده" مسکن ثروتمند روسیه بود ، زیرا همه دارای شمایل بودند. اما فقط روس های متمول بودجه ای برای روغن چراغ در اختیار داشتند.
بوی "چرم روسی"
این اتفاق در روسیه افتاده است که همه عطرهای زیبا باید خارجی باشند و هنوز هم اعتقاد بر این است که بهترین عطرها فرانسوی هستند. در همین حال ، مهاجران نجیب روسی که در دهه 1920 مجبور به ترک وطن خود شدند ، به یکی از معروف ترین خانه های عطر پاریس الهام بخشیدند تا عطری به نام "Cuir de Russie" ایجاد کنند که در اصطلاح "پوست روسی" است. ظاهراً بوی اصلی زنان روسی حتی در خارج از کشور نیز خاص و دلربا تلقی می شود.
پیام آنچه در روسیه بوی زنان می داد اولین بار در Clever ظاهر شد.
