جزئیات ساده مانند ابرو می تواند ظاهر ما را کاملا تغییر دهد. ما وقت خود را صرف تلاش برای شکل دادن به آنها ، رنگ آمیزی آنها ، رفتن به ابروهای حرفه ای می کنیم ، حتی حدس نمی زنیم که رازها و سنت های شگفت انگیز مربوط به این قسمت از چهره انسان چیست.
مواد آرایشی مصر باستان
اولین منابع مکتوب در مورد استفاده زنان از لوازم آرایشی به مصر باستان برمی گردد. از این ما می دانیم که مصریان در مراقبت از شکل ظاهری خود خصوصاً در مورد شکل و رنگ ابروهای خود نگران بودند. اولین زیبایی پادشاهی باستان - نفرتیتی - نه تنها آرایش روشن ، بلکه ابروهای قوس دار را نیز ترجیح داد. لوازم آرایشی ملکه از انواع پودرهای معدنی تهیه می شد.
شگفت انگیزترین چیز این است که زنان مصری نه تنها به خاطر زیبایی ابروهای خود را رنگ می کنند. این نیز دلایل عرفانی داشت. در مصر باستان اعتقاد بر این بود که آرایش روشن بهترین محافظت در برابر چشم بد و بیماری های ناشی از آن است. اغلب اوقات ، پس از اپیلاسیون ، زنان بر روی صورت خود ابرو می کشند و موجی به سمت معابد می روند. آنها قوسی شکل بودند و کمتر کشیده بودند. در همان زمان ، باید توجه داشت که برای مدت طولانی فقط کشیش ها و نمایندگان خانواده فرعون حق داشتند که در مصر باستان ابرو بکشند. علاوه بر این ، هر نقاشی روی صورت معنای خاص و مقدس خاص خود را داشت. طبق متن های پاپیرویی که تا به امروز باقی مانده است ، تیرهای گوشه چشم شهادت پرستش خدای هوروس را نشان می دهد.
فقط در قرن 3 میلادی اجازه داده شد که ابروهای نجیب مصری و بعد از آنها بقیه ساکنان کشور را تزئین کند. برای این ، آنها عمدتا از لاجورد و آنتیموان استفاده می کردند. در همان زمان ، مژه ها و ابروهای کاذب ظاهر شدند.
یونان باستان: یک ابرو بهتر از دو است
قابل توجه است که ، برخلاف مصر ، در یونان باستان ، تقریباً هرگز از مواد آرایشی استفاده نمی شد ، این نوع بد محسوب می شد. رنگ آمیزی ابروهای دختران به هیچ وجه ممنوع بود و خانم های متاهل فقط کمی آنها را با بخور پایین می کشیدند. با این وجود ، ابروهای ساکنان هلاس با دقت زیادی مراقبت می شد. واقعیت این است که ابروهای منقوش ، اصطلاحاً مونوبرو ، نشانه خاصی از زیبایی در یونان باستان قلمداد می شدند. آن دسته از زنانی که ذاتاً چنین ابروهایی ندارند و بیشتر آنها وجود دارد که با کمک مواد آرایشی روی آنها نقاشی شده است. از آن زمان ، ابروهای ذوب شده نام "یونانی" را دریافت کردند.
مشرق: حالت اصلی چهره
وضعیت ابروها در چین باستان تا حدودی متفاوت بود. در این کشور بیشتر آقایان به تزئین ابرو خود مشغول بودند. چینی ها متوجه شده اند که این یا آن رنگ و طرح ابرو صورت را به طرز چشمگیری تغییر می دهد. و بدون ابرو ، نزدیکترین افراد نیز اصلاً شخص را تشخیص نمی دهند. علاوه بر این ، در شرق ، آنها معتقد بودند که ابروهای پرپشت و پوسیده ، ارواح شیطانی و دشمنان را در هنگام نبرد می ترساند. این ابروهایی است که چینی های باستان برای خود درست کرده اند. به نوبه خود ، زنان چینی ، مانند زنان یونانی ، ترجیح دادند ابروهای خود را در یک خط وصل کنند ، فقط نازک و برازنده.
قرون وسطی: تراشیدن ابرو
در قرون وسطی ، هنگامی که پیشانی بلند در اروپا مد شد ، ابروهای زنان از بین رفت. در حال حاضر از قرن پانزدهم ، زنان اروپایی شروع به کندن ابروهای خود کردند و سعی کردند اندازه پیشانی خود را افزایش دهند. این ایده آل زیبایی را می توانیم در نقاشی افسانه ای قرن 16 "مونالیزا" اثر لئوناردو داوینچی ببینیم. تفتیش عقاید مقدس نیز به این مد کمک کرد. دخترانی که ابروها ، مژه ها و یا حتی بدتر از آنها از عناصر بالایی استفاده می کردند ، بلافاصله به عنوان جادوگر شناخته می شدند و می توانستند مستقیماً به آتش بروند. کار به جایی رسید که زنان اروپا در قرون وسطی روغن گردو را به ابروهای خود می مالیدند تا رشد کلی آنها متوقف شود. اوضاع فقط در قرن هفدهم تغییر کرد ، زمانی که زنان شروع به کشیدن آنها به جای کندن یا کشیدن ابروها کردند و عجیب ترین شکل ها را به آنها بخشید. برخی از خانم های جامعه بالا حتی ابروهای خود را از پوست حیوانات کوتاه می کنند.
در روسیه در قرن هجدهم ، همانطور که توسط Radishchev گزارش شد ، زیبایی طبیعی ابرو رواج داشت. اگرچه دختران و زنان روسی نیز شکل خاصی به آنها می دهند ، اما ابروهای سیاه قوس دار را که ترجیح داده می شوند ترجیح می دهند.
قرن بیستم: همگام بودن با مد
در قرن بیستم ، فیلمبرداری تبدیل به روند رایج شد. تا اوایل دهه 1930 ، ابروها سیاه شده بودند. سپس ، با اکران فیلم هایی با گرتا گاربو در صفحه های جهانی ، ابروها به صورت قوس های خمیده بالا محبوب شدند. در دهه 1950 الیزابت تیلور ، آدری هپبورن و مریلین مونرو با آنها درخشش در سینما را آغاز کردند. با ورود آنها به سراسر جهان ، ابروهای زنان تیره و گشاد می شوند و به وضوح بر روی صورت سفید کم رنگ برجسته می شوند. در دهه 1960 ، سوفیا لورن مد ابروهای کاملاً تراشیده شده را معرفی کرد. در دهه 1980 ابروهای پرپشت و نامرتب مد شدند. یک اثر مشابه با استفاده از پودرها و مدادهای خاص به طور مصنوعی ایجاد شد. اما در دهه های 1990 و 2000 ، مد برای نوع خاصی از ابرو دیگر وجود نداشت. هر یک از اشکال ابرو که در دهه های گذشته رایج است ، ستایشگران خود را در میان نمایندگان اقشار مختلف مردم جهان پیدا کرده است.
