برای مدت زمان طولانی ، استانداردهای زیبایی زن در اتحاد جماهیر شوروی تحت تأثیر اوضاع سیاسی و به ویژه اقتصادی و نه قانون های مد روز شکل گرفت. به همین دلیل است که از مدتها قبل در اروپا و ایالات متحده ، زنان شوروی بیش از حد چاق و بدون طعم لباس پوشیده اند. خارجی ها تنها زمانی نظر خود را تأیید کردند که در سال 1959 نیکیتا خروشچف و همسرش برای ملاقات به ایالات متحده آمدند. در کنار جکی کندی پیچیده و شیک ، نینا خروشچوا ، که چاق و چله بود ، لباسهایی بدون لباس و رنگارنگ پوشیده بود ، به نظر نمی رسید.
مد برای کامل بودن
پس از انقلاب 1917 ، اتحاد جماهیر شوروی جوان به مدت ده سال در ویرانگری و گرسنگی فرو رفت. مردم به سادگی چیزی برای خوردن نداشتند ، بنابراین فرصتی برای تفکر درباره مد و زیبایی وجود نداشت. وقتی زنان در کشورهای پایتخت مرفه ، به لطف فمینیسم ، به دلیل سبک زندگی متحرکتر ، حق کار پیدا کردند و لاغرتر شدند ، زنان شوروی از گرسنگی لاغر شدند.
سرانجام ، تیراندازی به کولاک پایان یافت و اقتصاد کم و بیش دوباره برقرار شد. برای سالهای متمادی ، یک شکل بدن بزرگ دهقانی در کشور شوروی حکمرانی می کرد. یک شهروند اتحاد جماهیر شوروی قرار بود مانند مادر شکوفا ، دست و پاهای قدرتمند و باسن های بزرگ داشته باشد. او برای کار در ماشین ، در مزرعه جمعی و در عین حال برای به دنیا آوردن فرزندان سالم به خاطر سرزمین مادری شوروی به نیروی زیادی احتیاج داشت.
لاغری در اتحاد جماهیر شوروی به عنوان نشانه ای از بیماری تلقی می شد و زشت به حساب می آمد. اگر مقاله اصلی تولید برای آسایش در آسایشگاه ارسال می شد و او با سه یا چهار پوند اضافی از آنجا بازگشت ، وظیفه موسسه پزشکی به اتمام رسید. مردان از زنان کلخوز پرجنب و جوش و اشتها آور با چهره ای صادق و باز به وجد می آمدند.
زیبایی های بلوند
سرانجام اتحاد جماهیر شوروی موفق شد زنان خود را فربه کند و آنها نگاه خود را به آرامی به سمت غرب آغاز کردند. در دهه 30 و خارج از کشور مد پیراشکی وجود دارد ، بنابراین زیبایی های داخلی از نظر وزن پیچیده نیستند. اما آنها از بور موهای رقبای خارجی خود جاسوسی می کردند. از آن لحظه به بعد ، زنی شبیه بازیگر محبوب محبوب لیوبوف اورلووا در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی زیبایی شد.
خانم های شوروی در هنر ساده سفید کردن فرها با پراکسید هیدروژن تسلط داشتند و شروع به تبدیل شدن به مو بور ، یکی پس از دیگری کردند. این مردان به شوخی گفتند: "هیچ چیز زن را مانند پراکسید هیدروژن نقاشی نمی کند."
سالهای پس از جنگ
زنان شوروی برای مدت طولانی مجبور نبودند از روندهای مد روز لذت ببرند. جنگ آغاز شد و همه در معرض نقاشی نبودند. در دهه پس از جنگ نیز همان وضعیت پس از انقلاب تکرار شد. ویرانی و گرسنگی زنان را لاغر و لاغر می کرد. ساخت حداقل دو پوند اضافی در کمر بسیار دشوار بود.
یک دهه بعد ، آیین پیکر یک کارگر و دهقان قوی در کشور دوباره حاکم شد. قرار بود زنی در سرزمین شوروی مانند سرزمین مادری به نظر برسد: قدرتمند ، از نظر عضلانی و تغذیه ، آماده حمل یک سرباز زخمی از آتش روی شانه های خود. در دهه 60 و 70 ، دختران لاغر و ظریف در اتحاد جماهیر شوروی ظاهر شدند. چنین زیبایی هایی مورد تحسین مردان قرار می گرفتند ، اما زنان از آنها تقلید نمی کردند. لطافت در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به هیچ وجه اجباری نبود.
تجزیه بنیادی کلیشه ها در دهه 80 اتفاق افتاد. مجله Burda-Moden فروش خود را در این کشور آغاز کرد و استانداردهای جدیدی را با خود به همراه آورد. در سال 1988 ، اولین مسابقه زیبایی در اتحادیه در مسکو برگزار شد. از آن لحظه به بعد ، کشور توسط رقابت برای هماهنگی درگیر شد. معیار زیبایی به زیبایی بلند ، برازنده و پا دراز تبدیل شده است - نقطه مقابل کاملاً یک زن که در سالهای گذشته توسط تبلیغات شوروی مورد ستایش قرار گرفت.
